کاربرد میکا در کامپوزیت های پلیمری
میکا چیست؟
میکا یک اصطلاح عام برای یک سری سیلیکات های آلومینیوم پتاسیم آبدار با ساختار ورقه ای است. این به دلیل کریستالی بودن بسیار زیاد، داشتن شکاف کامل بین لایه های ورق و از نظر شیمیایی بی اثر است. متداول ترین نوع میکا مورد استفاده تجاری عبارتند از میکا مسکوویت (میکا سفید) ، بیوتیت (میکا سیاه) و فلوگوپیت (میکا کهربا). میکا مسکوویت سرشار از آلومینیوم و میکا بیوتیت غنی آهن است، و فلوگوپیت حاوی مقادیر زیادی منیزیم است. مسکوویت و فلوگوپیت می توانند به صورت ورقه ای یا پوسته و فلس مانند تبدیل شوند که نازک، سفت و انعطاف پذیر هستند. میکاها از نظر شیمیایی به جز در اسید هیدروفلوئوریک و اسید سولفوریک غلیظ بی اثر هستند. میکا ترکیبی منحصر به فرد از مقاومت دی الکتریک بالا و یک ثابت دی الکتریک یکنواخت دارد. موسکویت رنگش شفاف است ، در حالی که فلوگوپیت رنگ آن تیره است. میکا از شعله پشتیبانی نمی کند و از نظر پایداری هم در دمای بالا و هم پایین عالی است.
کاربرد میکا در کامپوزیت های پلیمری
کامپوزیت های ذره ای پلیمری تقویت شده غالباً به گونه ای طراحی شده اند که خواص مکانیکی یا فیزیکی را بهبود بخشند یا حداقل هزینه های تولید را کاهش دهند. از لحاظ تجاری ، میکا به دلیل داشتن خواص مکانیکی ، الکتریکی و حرارتی بسیار عالی در کامپوزیت های پلیمری پلی الفین ها (polyolefins)، پلی استرها (polyesters)، پلی آمید یا نایلون ها (polyamides) ، اپوکسی ها (epoxies) و پلی اورتان ها (polyurethanes) مورد استفاده قرار می گیرد.
برخی از مطالب مرتبط:
پیچیده کاربرد سیلیس فوق ممتاز در صنایع گوناگون چیست؟
کاتالیزگر چیست و چه نقشی در واکنش های شیمیایی دارد؟
کربن فعال در صنایع غذایی [کاربرد کربن اکتیو خوراکی]
کاربرد سیلیس میکرونیزه در صنعت تولید سیمان23 شهریور 1400
تاثیر وزن و حجم میکا مصرفی در کامپوزیت های پلیمری
در ترکیب بالاتر از 10 % جرمی مقاومت ترکیب کاهش می یابد، اما استحکام و مقاومت کششی با افزایش میزان پرکننده افزایش می یابد. پلیمرهای ترموپلاستیک یا گرمانرم به ندرت از 30% حجمی مواد پرکننده استفاده می کنند. سیستم های پرشده زیاد می توانند پردازش را دشوار و منجر به از بین رفتن خواص مکانیکی شوند. به طور معمول مدول الاستیک کامپوزیت با افزایش حجم میکا، افزایش می یابد. از همه مهمتر، فاصله بین ذرات با افزایش مقدار پرکننده کاهش می یابد و تعداد مسیرهای نفوذ در اطراف ذرات افزایش می یابد که به نوبه خود مدول الاستیک را افزایش می دهد.